Paulina Kulupa-Dobek

Wykształcenie:

 -Ośrodek Pomocy i Edukacji Psychologicznej INTRA w Warszawie – w trakcie 4-letniej Szkoły Psychoterapii rekomendowanej przez Polskie Towarzystwo Psychologiczne 

-Katolicki Uniwersytet Lubelski – jednolite studia magisterskie (magister psychologii)

Szkolenia:
Stale poszerzam swoją wiedzę i wzbogacam warsztat o dodatkowe narzędzia. Jestem Trenerem Umiejętności Społecznych, odbyłam liczne szkolenia z zakresu psychologii i  psychoterapii dotyczące: pracy z pacjentem dorosłym z diagnozą ADHD, przeciwdziałania przemocy domowej i pracy z ofiarą przemocy, pracy z objawami depresji na różnych etapach jej nasilenia, pracy z pacjentem w podejściu Gestalt, a także komunikacji oraz interwencji kryzysowej. 
Doświadczenie:
Doświadczenie zdobywałam podczas pracy z młodzieżą i rodzicami w placówce oświatowej prowadząc konsultacje i zajęcia indywidualne oraz grupowe, a także interweniując w przypadku kryzysów. Odbyłam również praktyki w poradni psychologiczno – pedagogicznej oraz staż psychoterapeutyczny w ośrodku psychoterapii SELF w Lublinie. Byłam wolontariuszką w Szpitalu Neuropsychiatrycznym im. prof. Mieczysława Kaczyńskiego w Lublinie. Pracowałam z uchodźcami wojennymi z barierą językową.

Zakres pracy:

• zaburzenia lękowe
• zaburzenia nastroju
• ADHD
• kryzysy życiowe
• zaburzenia emocjonalne
• trudności relacyjne
• niskie poczucie własnej wartości
• samoświadomość
• przewlekły stres
• problemy zawodowe
• zaburzenia obsesyjno- kompulsywne
• zaburzenia afektywne 

O mnie:
Jestem psychologiem w trakcie szkolenia psychoterapeutycznego w nurcie humanistyczno-doświadczeniowym. Bliska jest mi praca z osobami w kryzysie, z obniżonym nastrojem, czy z trudnościami w relacjach, ale także z tymi, którzy chcą lepiej zrozumieć siebie. Swoją pracę poddaję superwizji. Wiem, że zdobyta w procesie terapii wiedza o sobie otwiera możliwości na dokonanie zmiany przynoszącej ulgę.
Terapia jest dla mnie spotkaniem i wierzę w jej leczącą moc. Staram się budować relację opartą na autentyczności i akceptacji. Kiedy siadam naprzeciwko drugiego człowieka, chcę mu towarzyszyć. Wierzę, że w każdym z nas tkwi potencjał, który umożliwia pokonywanie trudności. Czasami, aby go obudzić, niezbędna jest obecność drugiej osoby.